Αποκλεισμών χρηστών από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης
2022-12-01 21:00
Πληθαίνουν τα φαινόμενα αποκλεισμού των χρηστών από το Facebook επειδή ανάρτησαν υλικό που κατά τη γνώμη μιας "αόρατης αρχής" δεν συμβάδιζε με τους κανόνες. Σε αυτούς τους χρήστες επιβάλλεται μια περίοδος αποχής από το μέσο, εν είδη τιμωρίας, κάτι σαν αυτό που λέμε στα μικρά παιδιά: "πηγαίνε στο δωμάτιο σου να σκεφτείς τί έκανες και μετά έλα να μου πεις, αλλά μέχρι τότε δεν έχει γλυκό".
Δηλαδή αυτοί οι κανόνες (ποιοί ακριβώς είναι;;;) είναι τα νέα χρηστά ήθη της εποχής μας; Τί επιτρέπεται να ειπωθεί και τί όχι σε μια ανταλλαγή γραπτών απόψεων μεταξύ "φίλων"; Για όλες τις χώρες ισχύει ο ίδιος κανόνας ή υπάρχουν εξειδικεύσεις; Και αν υπάρχουν τέτοιες ποιος τις καθορίζει;
Τρίχες κατσαρές για να μην πω @ρχιδι@ καλαβρέζικα (σημ. τα @ τα έβαλα και καλά για να ξεγελάσω τον αλγόριθμο για να μην δει ότι βρίζω - ήτοι με μια π@π@ρι@ πάω υποτίθεται να γλιτώσω από μια άλλη π@π@ρι@).
Η αλήθεια είναι ότι η ιδιωτική ζωή χάθηκε. Θυσιάστηκε ένεκα της τεχνολογικής δυνατότητας και επειδή είναι πολύ μεγάλος ο πειρασμός του να μπορείς να κατέχεις τον έλεγχο και εσύ να μην τον αδράξεις επειδή σέβεσαι τάχα τις "ελευθερίες" του ατόμου. Όποιος μπορεί να επιβληθεί, επιβάλλεται. Με κάθε τρόπο. Αυτό είναι το motto της Ιστορίας. Χάθηκε όμως η ιδιωτικότητα και επειδή δεν μας νοιάζει πια να την διαφυλάξουμε. Και δεν μας νοιάζει επειδή δεν ζούμε πλέον "εν κοινωνία" αλλά "εν ιδιωτεία". Άτοπο θα μου πείτε διότι φαινομενικά αναιρώ αυτό που είπα πριν λίγο. Κι όμως! Το κοινωνικό ον, επειδή επιζητεί την προσωπική επαφή, αισθάνεται ντροπή. Ενώ ο ιδιώτης όταν είναι μόνος του, αφού δεν ψάχνει στην πραγματικότητα κάποιον άλλο, η ντροπή του είναι κάτι ξένο.
Σήμερα, ο έλεγχος των μαζών πήγε σε μια άλλη λογική σε σχέση με το παρελθόν. Αναμφίβολα, η μάζα ελέγχεται κυρίως με το συναίσθημα. Ή καλύτερα, με το συναίσθημα που τελικά γίνεται ανάγκη. Έτσι λοιπόν σήμερα η μάζα ελέγχεται με τον μεγάλης κλίμακας ερεθισμό των ενστίκτων. Συνήθως των χαμερπών ενστίκτων. Και λόγω της τεχνολογικής δυνατότητας η διαδικασία είναι πλέον ισχυρά ανατροφοδοτούμενη. Όσο περισσότερο ασχολείται κανείς, τόσο περισσότερο μπλέκεται στα γρανάζια. Κανονική κινούμενη άμμος.
Η άλλη αλήθεια είναι ότι ελάχιστοι είναι αυτοί που πλέον μπορούν να επιβιώσουν στην καθημερινότητα τους χωρίς να ταλαιπωρούνται από υπεράριθμα ψυχολογικά θέματα, αν και εφόσον αποφασίσουν να μείνουν εκτός μέσων μαζικής δικτύωσης. Μας έγιναν πλέον τόσο απαραίτητα όσο και ο αέρας που αναπνέουμε. Η χρήση τους όμως φέρνει εξαρτήσεις και νευρώσεις. Φαύλος κύκλος.
Άρα είμαστε σε ένα μονοπάτι που σχετίζεται μόνο με την ισχύ και με το ψεύδος. Μια ισχύς και ένα ψεύδος που εργάζονται σε πολλαπλά επίπεδα. Ασφαλώς και κάποιοι βγάζουν χρήματα από τα μέσα μαζικής δικτύωσης. Αυτό όμως δεν λέει κάτι για την ποιότητα του μέσου. Οι περισσότεροι βιώνουν μέσα από τον ψηφιακό κόσμο μια εικονική πραγματικότητα ως προς την αξία της προσωπικότητας τους. Θεωρούν ότι είναι παντού και μέσα σε όλα ενώ είναι μόνο με ένα κινητό στο χέρι. Πιστεύουν ότι επηρεάζουν κάτι ή κάποιους αλλά ουσιαστικά επηρεάζονται και αφοπλίζονται διανοητικά.
Φοβάμαι ότι στο μέλλον η ζωή θα γίνει τόσο τυποποιημένη και τόσο ξερή από ουσία, τόσο βάναυση και αντιαισθητική, που θα ευδοκιμήσουν κυρίως αυτοί που δεν έχουν καμία επαφή με την πνευματική ζωή. Ήδη το βλέπουμε στον χώρο της ποίησης, τον κατεξοχήν χώρο της ευαισθησίας. Χιλιάδες "ποιητές" που κατά κανόνα πληρώνουν για να εκδοθούν, προκειμένου να δουν στα "σοσιαλ" like και καρδούλες, και να μετρήσουν έτσι την "αξία" τους. Δεν σκέφτονται ότι με το να ικανοποιούν με το έτσι θέλω το "ψώνιο" τους θάβουν μέσα στη θάλασσα της φλυαρίας και τις σημαντικές φωνές, παλιές αλλά και κάποιες σύγχρονες;